Styl krajobrazowy

Wiek XVIII i XIX to czas rozwoju nowej tendencji w komponowaniu ogrodów – styl krajobrazowy. Za twórcę i prekursora tegoż stylu uznaje się Williama Kenta. Był on architektem, malarzem, projektantem wnętrz i ogrodów. Styl nazywany powszechnie angielskim, a na “wyspie” chińskim , jest połączeniem stylu formalnego i swobodnego. Ogród krajobrazowy miał imitować jak sama nazwa wskazuje krajobraz naturalny. Głównymi zasadami ogrodów tego stylu są:

Naturalne formy – zanikają podziały geometryczne na rzecz naturalnych lub ukształtowanych na naturalne elementów.
Naturalne materiały – w ogrodach tego stylu stosuje się naturalne surowce takie jak: żwir, kamień, drewno i cegła. Oprócz tego stosuje się jedynie żeliwne , kłute bramy i furtki.
Elementy wodne – woda jest nieodłącznym elementem ogrodu angielskiego, ale musi wizualnie mieć naturalny wygląd. Jeśli tworzono sztuczne cieki wodne , to w miarę możliwości nadawano im naturalnego wyglądu.
Asymetria – kompozycja ma charakter swobodny. Przejawia się w luźno biegnących ścieżkach, płynnych, meandrowych, łukowatych obrzeżach trawnika, stref nasadzeń i zbiorników wodnych. Drzewa są swobodnie rozmieszczone na całym terenie.
Elementy okiełznane – część roślin jest jednak traktowana architektonicznie. Znajdziemy tu topiary, przystrzyżone żywopłoty, obwódki.
Bujność i kontrastowość roślin – w ogrodach krajobrazowych cechą charakterystyczna jest eksplozja barw roślin , które mają różne odcienie i nie ma tak na prawdę ograniczeń w tym aspekcie.
Nierówność – nierówności w ukształtowaniu terenu są specjalnie podkreślane i nie niwelowane z uwagi na naturalny optycznie wizerunek takich różnic rzeźby terenu.
Roślinność – Nie ma praktycznie żadnych ograniczeń w stosowanej roślinności. Jedynym ograniczeniem są warunki siedliskowe poszczególnych roślin. Charakterystyczne dla tego stylu są piętrowe nasadzenia.
Pnącza- pnącza są nieodłącznym elementem. Porastają drzewa, pergole, trejaże, altany , wpełzają na ścieżki.

TYPOWA ROŚLINNOŚĆ OGRODÓW KRAJOBRAZOWYCH: